โอบพันธนาการ

“ฮึก ฮึก”

“เลิกทำเหมือนผมได้คุณแล้วเมินสักที ร้องไห้อย่างกับโดนผมฟันแล้วทิ้ง”

หญิงสาวที่หันหลังร้องไห้รีบหันกลับไปจ้องเขาตาเขม็ง “ไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย”

“คิดไม่ได้อยู่แล้วเพราะผมไม่ได้ทำแบบนั้น” เขาเองก็ไม่ยอม หันไปแหวใส่เธอเช่นกัน

ภัทรินมองเขาด้วยความไม่เชื่อในสายตา

เธอเห็นว่าตอนที่เขาสวมบทคุณหมอรักษาเด็กออกจะใจดี ยิ้มแย้ม และพูดจาดี

แต่ทำไมเวลาแบบนี้ถึงพูดจาไม่ลื่นหูเลยสักนิด

ต่ออีกนิด

“จำได้ไหมว่าเรายังคุยเรื่องสิ่งตอบแทนค้างกันเอาไว้”

ในเมื่อความอดทนมันหมดลง เขาก็อยากจะไปให้สุดแต่แค่หาข้ออ้างที่มันสมเหตุสมผลเพื่อที่เธอจะได้ไม่มองว่าเขาเป็นคนหื่นกามที่จ้องจะงาบเธอ

“จำได้ค่ะ แต่ตอนนี้หยาไม่มี....”

“ผมจะเอาสิ่งที่คุณเหลือ”

เธอกระพริบตามองเขาปริบๆ สายตาคมตรงหน้าเริ่มแปรเปลี่ยนจากเฉยชาเป็นทอประกายวิบวับ

แต่ก็ยังคงแฝงความร้ายกาจในแบบฉบับของเขาเอาไว้จนเธอเริ่มต้านทานไม่ไหว

“มือถือค่ะ”

“ผมมีแล้ว”

แน่สิ! แถมยังเป็นรุ่นใหม่ล่าสุดที่เพิ่งเปิดตัวไปไม่นาน

เขาจะมาอยากได้ของเธอทำไม ทีนี้ก็คงเหลือแต่ร่างกายของเธอแล้วล่ะ

ภัทรินนอนนิ่ง ลมหายใจเริ่มติดขัด

รู้สึกกระดากอายที่จะพูดออกไปว่าสิ่งสุดท้ายที่เหลือคืออะไร

มันเหมือนกับว่าเธอเสนอตัวให้เขาซึ่งเธอไม่ได้อยากทำแบบนั้น

“หยาเหลือ...”

“นั่นแหละ ผมจะเอา”